Τα Γυάλινα Γιάννενα.

Χάραζε ο τόπος με βουνά πολλά
κι ανάτελλε τα ζωντανά του,
καλούς ανθρώπους και κακούς, νυφίτσες,
αλεπούδες, μια λίμνη ως κόρην
οφθαλμού και κάστρα πατημένα.

 Θα ‘ναι τα Γιάννενα, ψιθύρισα,
στο χιόνι και στον άγριο καιρό
γυάλινα και μαλαματένια.
Κι όσο πήγαινε η μέρα,
σαν το βαπόρι σε καλά νερά,
είδα και μιναρέδες κι άκουσα
τα μπακίρια να βελάζουν.

«Τα Γυάλινα Γιάννενα του Μ.Γκανά»

Ξεκίνησα με ένα όμορφο ποιήμα του Μιχάλη Γκανά που πιστεύω ότι αποτελεί την πιο ταιριαστή περιγραφή για την πόλη αυτή.

Σας ρωτώ: – «Πας Γιάννενα;»
Εμείς πήγαμε και σίγουρα θα ξαναπάμε πολλές φορές!!!

Έχω καταλήξει πως λατρεύω τις πόλεις που από την καρδιά τους πηγάζει λίμνη ή ποτάμι!
Είναι το πρώτο μου ταξίδι στα Ιωάννινα ή αλλιώς Γιάννενα και γενικά σε αυτή την πλευρά της Ηπείρου της δυτικής Ελλάδας. Δύσκολο ταξίδι και πολύωρο. Ένας λόγος που δεν σκεφτήκαμε χιλιόμετρα και χρόνο ήταν ότι επιτέλους θα βρισκόμασταν στην γενέτειρα του παππού μας!
Είχαμε μία εβδομάδα στην διάθεσή μας, ταξιδιάρικη μουσική μας συνόδευε και κέφι για πολλές εξερευνήσεις!!

Βασικός σταθμός η πόλη των Ιωαννίνων.
Μία όμορφη πόλη καλυμένη με τα χρώματα του φθινοπόρου και την Λίμνη Παμβώτιδα να δεσπόζει γαλήνια!
Με τα μικρά καραβάκια περάσαμε στο ξακουστό νησάκι της κυράς-Φροσύνης και επισκεφτήκαμε την κατοικία του Αλή-Πασά, κάναμε βόλτες στα σοκάκια του νησιού και ακούσαμε τις ιστορίες από τους ντόπιους για την ιστορία αγάπης και μίσους που χαρακτήρισε το νησί!

Αλλά στο χάρτη πρωταρχικό χωριό επίσκεψης ήταν η Βήσσανη  που μας υποδέχθηκε με καταρακτώδη βρόχη!
(ένα μικρό δείγμα… )

Η ιστορία του χωριού αρχίζει από τον 14ο αιώνα και αναπτύχθηκε στα χρόνια της τουρκοκρατίας. Τα σπίτια διατηρούν ακόμα την παραδοσιακή τους αρχιτεκτονική αντανακλώντας την πάλαι ποτέ οικονομική και πνευματική πρόοδο της περιοχής και στο χωριό υπάρχουν δύο απο τις πιο παλιές χρονολογικά εκκλησίες.
Η εκκλησία του Αγ.Νικολάου (1791) και η Ιερά Μονή Αβέλ (1770).
Επίσης η Βήσσανη είναι γνωστή και από το παραδοσιακό τραγούδι «Κοντούλα Λεμονιά» .

Σειρά είχαν τα Ζαγοροχώρια, διάσπαρτα στις παρυφές της Πίνδου. Μας υποδέχθηκε το χωριό Αρίστη στο Δυτικό Ζαγόρι προσφέροντάς μας μία απέραντη θέα στην χαράδρα του Βίκου. Συνεχίσαμε προς Μεγάλο και Μικρό Πάπιγκο. Φτάσαμε πια Κεντρικό Ζαγόρι στο χωριό Μονοδένδρι και ακολουθώντας το δρόμο για Τσεπέλοβο  βρήκαμε πολλά πέτρινα γεφύρια στο διάβα μας!!

Από τον χάρτη δεν έλειψαν τα επιβλητικά Τζουμέρκα!
Η μεγάλη οροσειρά της Δυτικής Ελλάδας αποτελώντας ένα φυσικό εμπόδιο μεταξύ των Νομών Τρικάλων και Ιωαννίνων – Άρτας.
Έτσι ξεκίνησε η ανηφόρα με τα πολλά και επικίνδυνα «στεφάνια». Εμείς κατευθυνθήκαμε προς το βόρειο τμήμα του βουνού, στο νομό Άρτας  και περάσαμε τα χωριά Άγναντα, Πράμαντα και καταλήξαμε στο ψηλότερο χωριό τους Μελισσουργούς για ένα ζεστό και νόστιμο παραδοσιακό πιάτο! Γιατί η ανηφόρα και ο καθαρός αέρας ανοίγει την όρεξη!!

Ήταν μία όμορφη απόδραση που μας πρόσφερε  υπέροχες εικόνες, αναμνήσεις και μυρωδιές απο την χιλιοτραγουδημένη Ήπειρο.

Καλό Ταξίδι!
Xxx
Κάρτ Ποστάλ
Μαριάνθη Παπαβαγγέλη